DE FUIK VAN GEDEPUTEERDEN HEEFT GEWERKT: CO VERDAAS - TRAAG - VAN DIJK

Had de vorige bezetting van de Provicniale Staten nog kritische vragen, na de verkiezingen van maart 2015 is het volgende gebeurd:
- een gedeputeerde die zijn handen in onschuld wast: "niet leuk maar het windpark moet van de wet" (wat niet klopt: elders plaatsen mag ook)
- verleggen van het Inpassingsplan van de commissie Ruimtelijke Ordening naar de Commissie Economie-Energie-Milieu (slager en eigen vlees)
- nieuwe leden Provinciale Staten die al vooraf aan de behandeling stelden: "ze zijn nu al zo lang bezig..." (men leest niets meer, hebben wat nieuws te doen)

Wij omwonenden hebben ons steeds en steeds minder vertegenwoordigd gevoeld.
Het had dus minder zin om voort te gaan met flyers, inspreken, brieven etc.
Die lazen ze toch niet meer, er is al teveel papier en werkdruk voor onze arme volksvertegenwoordiging.

Het gaat niet om gele hesjes en onze koopkracht alleen.
Het is veel erger: het recht van Parijs gaat voor het simpele recht van een handjevol lastige omwonenden.
Het had al langer geen zin meer mee te doen in de democratie.
Er is een aristocratie die al eerder had bepaald wat goed is voor het volk, en daar mag een lastige omwonende best onder lijden.
En zodoende is er geen rechte rechtspraak meer, details doen er in het heilige streven van 0.0003% beperking van temperatuur niet meer toe.
Windpark Bijvanck is maar een stap, maar wel een die nog decennia zichtbaar zal zijn als een monument van de waan.

Jammer dan voor de nabij omwonenden ....

Akties van Hoordewindwaait o.a.:

- reaktie op kaal 'participatieplan' zonder toezeggingen rond schadeafhandeling en zonder afkoopbedragen
- rechtzaken rond uitblijvende WOB, de provincie traineerde ondanks bezwarencommissie de inzage in hun documenten, en maakte uiteindelijk ca. 50% helemaal zwart. Waarom is de provincie niet transparant ?
- voorwaarden gesteld aan Raedthuys over participatie, o.a. schadetoezegging (door hen afgewimpeld)
- aansprakelijkheidstelling Raedthuys, Provincie en J ter Huirne voor vermogensschade, met berekening (door hen afgewimpeld)
- berekeningen veiligheid gasleidingen gemaakt (vermoedelijk door geen statenlid gelezen en door de raad van state ook te moeilijk bevonden)
- "Burgerpamflet Burgers Buitenspel" verspreid o.a. in PS 22 juni 2016: ambtenaren zeggen in WOB-verslag ervoor te zorgen dat zienswijzen op de Windvisie het Windpark Bijvanck niet zullen frustreren (genegeerd door statenleden....), ons "Persbericht censurering" werd ook door de pers genegeerd
- Aanwezig op Inloopavond van provincie
- Eigen beedigde taxaties laten maken (veelvoud schade van hetgeen Raedthuys beweert)
- eigen visualisaties van molens gemaakt (ook 's nachts)
- interviews geven aan de regionale pers, stukjes in Angerlo's Nieuws
- Zienswijzen ingediend op Inpassingsplan, Omgevingsvergunning en Ontheffing Natuurbescherminsgwet
- Zienswijzennota op 74 punten bekritiseerd (geen antwoord op gehad, geen wijzigingen)
- Beroepen ingesteld op Inpassingsplan, Omgevingsvergunning en Ontheffing Natuurbescherminsgwet
- Rechtbankdeskundige StAB te woord gestaan
- Zienswijzen op deskundigenrapport ingediend
- Verweerschriften van de provincie tegengesproken

En dan nu dus de zitting bij de Raad van State op 28 februari 2018 en de uitspraak van 4 april 2018

Die Raad van State heeft het land aan Nimby-mensen, en deinst er het afgelopen jaar niet voor terug om
- de zaak om te draaien: Niet is komen vast te staan dat het NIET onveilig is.... ipv te vereisen dat het behoorlijk zou zijn dat het vast moet staan dat WEL veilig is.
- mensen buitenspel te zetten: Je hebt er geen belang bij, dus beoordelen wij het maar niet.... ipv te oordelen tbv iedere burger of het besluit in redelijkheid genomen had kunnen worden.
- niet op te komen voor de zwakkere, maar in dienst staan van het grotere belang van het klimaatakkoord en "Parijs"

Zo doen ze al in ettelijke beroepsprocedures over windmolens in 2018. Honderd procent gelul van die omwonenden. Alsof bezwaarmakers zo stupide zijn dat ze niet 1 geldend argument kunnen aandragen. In plaats van zich af te vragen of deze overheid een misschien kleiner aantal omwonenden rechteloos mag maken. Staat de Raad van State gewoon in denst van wat MEN het belang van Parijs noemt. Het conciilie van Parijs en alles wat zich daar tegen verzet is toch maar ketters.

PROCES WINDMOLENPARKEN IS VAAK EEN FUIK

Haastige spoed zelden goed
Allereerst is een breder kader te bezien. Vanwege besparing van grondstoffen is duurzame energie een goede zaak. De energietransitie motiveert zich echter met klimaatdoelen, waarin het klimaat beheersbaar wordt geacht door beperking van CO2-uitstoot. De rampscenario’s die daarbij voorspeld worden maken velen zowel mismoedig als felle missionarissen daar nu snel iets aan te doen. De urgentie ligt bij hen emotioneel zo hoog, dat volgens hen vrijwel alle middelen geoorloofd zijn om het doel te bereiken.

Deze vermeende urgentie is inmiddels bestuurlijk vastgelegd, internationaal in “Parijs” en nationaal o.a. in het beleid “Windenergie op land”. In de laatste is vastgelegd dat er een behoorlijke hoeveelheid windvermogen op land moet komen. Dat is bewust windvermogen en niet windenergie, want het waait onregelmatig, en aan de kust harder dan in Gelderland. Windvermogen is de dikte van de generator achter de wieken (MW), dat alleen bij de hardste wind geheel wordt benut, windenergie is wat er daadwerkelijk geleverd wordt aan het net (MWh). De subsidies duurzame energie werken veelal wel naar mate van windenergie, het realisatiebeleid echter alleen op ijzer, kunststof en koper. Als het windvermogen er eerst maar eens echt komt te staan, zo is het beleid.

Verstrengeling van belangen
Het realisatiebeleid kent echter een handicap: overheden mogen geen windmolens bouwen of exploiteren. Overheden kunnen alleen kaartjes kleuren waar windmolens zouden kunnen komen en kunnen alleen aanvragen van initiatiefnemers behandelen. De plankaartjes schieten nog niet op, om echt CO2 te besparen moet er ook daadwerkelijk gebouwd worden. En daar heeft de overheid initiatiefnemers voor nodig. Als iemand zich dus meldt bij de overheid met geld en een windmolenplan dan is hij meteen een belangrijke partner van die overheid. Twee handen op één buik.

Om die initiatiefnemer te behouden gaat de overheid ver. Zo verzuchtte Liesbeth van Tongeren (GroenLinks) eens op Radio 1 dat ze er niets van snapte. Bij Stadskanaal zou een groot windmolenpark moeten komen (inmiddels is windpark De Drentse Monden klakkeloos door de Raad van State goedgekeurd). Het windmolenplan tussen twee dorpen stond dichter bij het ene dorp dan bij het andere. Op haar vraag waarom dat dan niet precies in het midden werd gepland, kreeg ze pas na aandringen het antwoord dat de initiatiefnemers daar nou net geen grondcontracten hadden.

De overheid en een willekeurige initiatiefnemer hebben elkaar dus hard nodig en helpen elkaar daarom graag. Een steuntje in de rug is dat ambtenaren menen een goede zaak te dienen en volop meewerken om een willekeurig realisatieplan gedaan te krijgen. Zo bleek uit een WOB-document per ongeluk dat ambtenaar X meldde dat er veel zienswijzen waren ingediend tegen de windbeleid in de Omgevingsvisie van Gelderland, maar dat deze ambtenaar X zitting had in de commissie voor de Nota van Zienswijzen en er voor zou zorgen dat die zienswijzen niet het windmolenpark bij Zevenaar zouden frustreren. Die ambtenaar X bleek te worden gedekt tegen “onbehoorlijk bestuur” tot en met de Raad van State, die dit zoals in 100% van de beroepsgronden negeerde met de opmerking “betoog faalt”. De Raad van State oordeelt met deze afwijzing op 100% van aangevoerde tegenargumenten op tal van zittingen rond windparken, zoals dit jaar Urk, Stadskanaal en Zevenaar. Alsof er door al die advocaten en burgers tussen de honderden argumenten echt geen enkele enig hout zou snijden. Bij gelegenheid om dit zero-tolerance gedrag van de Raad van State persoonlijk te bevragen bij de scheidende vice-voorzitter van de Raad van State antwoordde deze doodleuk en kortweg “dat er anders niets van Parijs terecht zou komen”. Het recht van “Parijs” telt dus zwaarder dan menig ander recht, waaronder het recht van omwonenden. Deze vice-voorzitter maakte er overigens wel vaker geen punt van dat in een democratie soms onrecht moet voorkomen.

Top-down dwang, maar zogenaamd vrijwillig
Terug naar het beleid “Windenergie op land”. De hoeveelheid windvermogen is daarin vastgelegd, maar moet nog een plaatsje krijgen in het land. Voor een deel daarvan heeft het Rijk gesteld zelf voor Rijksinpassingsplannen (RIP) te zorgen. Dat is een bestemmingsplan, waarbij niet zoals normaal de gemeente beslist, maar waar het Rijk het plan en de besluiten neemt. Voorbeeld van onlangs zijn Urk in het IJsselmeer en de Drentse Monden bij Stadskanaal. Voor een ander deel heeft het Rijk de provincies verantwoordelijk gemaakt. Zoals inmiddels trend is gaat dat niet met “polderen”, maar met “akkoorden” via “tafels” van betrokkenen. Destijds minister Kamp heeft de provincies bij elkaar aan een “tafel” gezet, en voordat hij zelf even wegliep, gesteld dat zij tezamen de doelstelling maar moesten invullen. De ene provincie heeft zich erg gedrukt door geen of alleen plankaartjes te maken (Noord-Holland, Utrecht, Limburg), andere waren haantje de voorste vanuit hun goede bedoelingen (Gelderland) en boden hoog. Bijzonder is dat Flevoland haar zeer grote “taakstelling” in één bijeenkomst regelde door alle initiatiefnemers te dwingen de hoogte en het vermogen van hun windmolens gewoon te verhogen. Gelderland bood nog bij, toen er een tekort in de “opdracht’ volgens minister Kamp resteerde. Dit proces is bewust zo geregeld door het Rijk, er is niet sprake van een ministeriële taakstelling in een “maatregel van bestuur”, maar schijnbaar van een vrijwillige invulling door de provincies zelf.

Inmiddels hebben de provincies deze truc gesnapt als handig om ook gemeenten zo te dwingen. Het zogenaamde buitenparlementaire “energieakkoord” zal worden vervangen door een “klimaatakkoord” waarin provincies aan de regio’s (meerdere gemeenten samen) een “taak” zullen stellen voldoende CO2 te besparen. In deze geest handelde Gelderland al, door de onwillige gemeente Zevenaar te dwingen precies en alleen binnen haar grenzen een windmolenpark te accepteren. Dat zal ze leren dat iedereen moet meewerken aan de heilige doelstellingen.

Hier is het behulpzaam dat de Crisis- en Herstelwet via de Elektriciteitswet voorschrijft dat de provincies bij weigering door een gemeente zelf “de bevoegdheid moeten toepassen” rond een provinciaal Inpassingsplan. De gemeente wordt dan buiten spel gezet en de provincie neemt het over met een Provinciaal Inpassingsplan (PIP). Maar al te graag stelt Gedeputeerde Staten daarbij duidelijk dat draagvlak bij omwonenden hier volgens hen geen rol mag spelen. In officiële berichten stelt de overheid zelfs onterecht dat de Provinciale Staten in zo’n geval de bestemmingswijziging en vergunningen echt moet verlenen. In werkelijkheid stelt de Elektriciteitswet dat de provincie dan “gronden aan moet wijzen”, dus eventueel grondpercelen elders in de provincie.

Taak tot realiseren ?
Hier komt het werkelijke probleem naar voren. Sommige provincies hebben eerst onafhankelijk van bekende initiatieven onderzocht en bepaald in welke omstandigheden een windmolenpark zou passen. Gelderland heeft echter in haar Windvisie ca. 60% van haar grondgebied als passend beoordeeld voor solitaire windmolens, en precies die locaties voor windmolenparken meegenomen waarvoor al particuliere of zakelijke initiatieven bestonden. Want dat geeft de grootste kans dat er niet alleen een plankaart komt, maar ook de realisatie-doelstellingen worden gerealiseerd door die aardige initiatiefnemers. Wat heb je aan een plankaart, als het op gronden van een initiatiefnemer vrijwel zeker is dat ook daadwerkelijk zal worden gerealiseerd. En menige gemeente wil graag reeds van onder af invulling geven aan realisatie (meer dan alleen plangelegenheid) van zelfvoorziening en/of in CO2-doelen.

De kwestie “taakstelling” wordt dus zorgvuldig door overheden vermeden. Het moet aan de buitenkant lijken op eigen wil van lagere overheden. Dat moet zo, omdat anders sprake is van een overheidstaak (bijv. vanuit Parijs). Het is wel een taak van de overheden om plaats te geven aan installaties die CO2 verminderen, maar het is geen taak om draaiende productielocaties te realiseren. Zou het een overheidstaak zijn, dan moeten de daartoe verleende diensten en producten openbaar worden aanbesteed. Het is daarom dat er nog steeds geen ministeriele realisatienorm volgens de Elektriciteitswet is. Toch dreigen de provincies met het overrulen van gemeenten. Zo ook Stan Hellegers (D66) die erop wijst dat als gemeenten hun “zaakjes niet op orde hebben” een ingreep van hogerhand riskeren. Hogerhand is hierbij de provincie Gelderland, die al bewezen heeft belangenrelaties met initiatiefnemers te onderhouden vanuit haar realisatieneurose.

Overheid zonder draagvlak
Het “energielandschap” zal veranderen. En het is een dubieuze keus dat windmolens daar deel van moeten uitmaken. Gezien de grote visuele impact op het landschap zou je zeggen dat eerst uitgebreide afweging van mogelijke locaties op zijn plaats zou zijn. Mede gezien de beperkte windsnelheid in Gelderland, moeten de windmolens steeds hoger worden. De grootste wolkenkrabber van Nederland en de hoogste reclamepaal van McDonald’s zouden wel willen dat de overheid precies hetzelfde belang hadden als zij, zoals bij windmolenparken het geval is. In al deze gevallen is het belang van omwonenden mineur. Het zal in de ogen van goedbedoelende ambtenaren en politici toch niet zo zijn dat eigenbelang van een beperkt aantal burgers in de buitengebieden van hun domein, het grote belang van “Parijs” zouden kunnen frustreren. Doorduwen dus, middelen zijn niet relevant.

Van een gemeente mag toch verwacht worden het dichtste bij haar inwoners te staan, en dat zij hun belangen zullen vertegenwoordigen. Het meenemen van de locaties begonnen door initiatiefnemers wordt echter door de overheden en door de heer Hellegers (D66) gebracht als een eerlijk afwegingsproces. Ze stellen echter meteen dat draagvlak niet meetelt in “de goede ruimtelijke ordening”. Terwijl in de provincie deze uitspraak niet komt van de commissie Ruimtelijke Ordening (ROLGW), maar van de commissie Energie (EEM). Verder geven de overheden een duidelijk signaal af, indien zij duidelijk afhankelijke onderzoeksbureau accepteren voor de uitwerking van de locatie-afweging. We zien voornamelijk bureaus met andere wind-initiatiefnemers als klanten, die dus hun broodheren volgen. Gezien het belang van overheden en de Raad van State bij daadwerkelijke bouw van windmolens, weet de overheid dan al hoe het zal aflopen. Ze willen echter eerst de fuik vriendelijk openen.

Participeren of buiten spel zetten
Dat draagvlak wezenlijk is voor een geslaagde en voortgaande energietransitie staat al in de Windvisie van Gelderland, en in de beantwoording van Statenvragen door Gedeputeerde Staten: “draagvlak genereren en een concrete meerwaarde voor omliggende bewoners bewerkstelligen”. Door de gebleken gang van zaken bij de genoemde windparken, organiseert de overheid echter haar eigen tegenstand. De begerigheid naar draaiende molens wordt bijna niet eens verstopt. De omvang van het aantal omwonenden en van hun bezwaren moeten in het grote spel maar wijken.

In een poging de tegenstand tegemoet te komen, stelt de overheid dat er toch wel aan participatie gedaan moet worden. Bedoeld wordt niet het participeren in de besluitvorming (procesparticipatie), maar bedoeld wordt dat er voor omwonenden gelegenheid moet zijn financiële aandelen in het windpark te kunnen nemen. Of dat er een tegemoetkoming voor het ongemak zou moeten komen. Hoe precies, dat vindt de overheid dan weer helemaal een zaak van de private partijen. En vooraf schade vergoeden of onteigenen komt niet ter sprake.

Toch zag ook Gelderland dat het beter zou moeten kunnen rond omwonenden. De provincie organiseerde in de zomer van 2018 een “atelier” om te komen tot een “Gelders Model voor participatieve windontwikkeling”. Daaraan deden natuur- en belangenorganisaties mee, evenals diverse overheden en diverse ontwikkelaars. Hoewel ontwijken nog mogelijk is, wordt de overheid vanuit dat atelier geadviseerd altijd te starten met procesparticipatie (dus ook over de locaties), te streven naar 50% lokaal eigendom en vooraf een gecombineerde visie op energie- en landschap tezamen te maken. Want een windmolen is niet niks, zij “overstijgen het landschap” al gauw. Overigens viel op dat de deelnemende windontwikkelaars vonden dat de overheden de windparken maar zou moeten aanbesteden, zij waren het zat zelf voorbarige grondcontracten te moeten afsluiten en als schuldige van omgevingsleed te worden gezien. De bedrijven vinden dus eigenlijk dat de overheid zijn eigen taakstellingen in het veld moet regelen.

Maar nog geen kritiek op het wezenlijke punt dat het overheidsbelang een bondgenoot vindt in de belangen van een grondeigenaar en van een cashflow-ontwikkelaar. Twee tegen één is niet eerlijk.

Transparantie
Hetis inmiddels een welbekend oneerlijk bondgenootschap. De overheid spant voor belangen van Parijs, en voor haar eigen gemoedsrust samen met één belang, dat van de realisator van windmolens. Neem nu het windproject Zeumeren bij Barneveld dat einde 2018 opnieuw alle trekken heeft van een slecht proces:De gemeente Barneveld spreekt zich niet nog voorafgaande aan willekeurige initiatieven uit over de belangen van draagvlak en landschap, integendeel wordt een “toevallig” initiatief graag meegenomen in een locatie-onderzoekAls onderzoekers stelt de gemeente Barneveld niet een onafhankelijk bureau aan dat nog nooit voor hen of de windindustrie heeft gewerkt aan, maar een broodknechtDe provincie bemoeit zich er al mee, met het vooralsnog lichte dreigement dat als het gemeentelijk niet wordt geregeld, de commissie EEM van Gelderland er wel raad mee zal wetenDe gemeente Barneveld maalt niet om lokale protesten en gebrek aan draagvlak, tekenend voor een zonodig kwaadschiks doorzetten.Kennelijk hebben de omwonenden en belangroepen rond Zeumeren het stinkdier al geroken. Hoe meer de overheid zich in bochten draait, hoe ongeruster de omwonenden worden. Tot zij uiteindelijk ook zij de frustratie oplopen dat zelfs onbehoorlijk bestuur door de Raad van State kan worden gehonoreerd, vanwege kennelijk grotere belangen dan het recht van inwoners.

Wie de lessen van procesadviseurs over windenergie ter harte neemt, zorgt echter vanaf het eerste begin voor openheid en transparantie. Elke vorm van vooringenomenheid zou moeten worden afgekapt, door zich eerst duidelijk te distantiëren van welke initiatiefnemers dan ook. Zij kunnen net als in de Elektriciteitswet altijd nog doorverwezen worden naar “gronden” (grondpercelen) waar een windmolenpark na systematische lokatiekeuze eventueel het beste zou passen. De gemeente zou moeten kiezen voor draagvlak en voor landschap, en in dat overleg en onderzoek past geen vooringenomenheid.



De duvel en zijn ouwe moer
Nu het recht van omwonenden van windparken en windinitiatieven zo duidelijk wordt geschonden, rest de vraag in wat voor land wij leven. Het leefklimaat is alvast helemaal verpest.

Zoals we inmiddels doorkrijgen gaat deze waan van bestrijden van 0.000003 deel van 2 graden de Nederlanders veel kosten. Alleen al het energieneutraal maken van woningen minstens 235 miljard kosten. Het totaal wat Nederland aan groene verbouwing wil wordt zo meer dan 60.000 euro per huishouden, laat staan wat het leven jaarlijks duurder zal worden. Helaas zijn de 4 windmolens tussen Angerlo en Loil een van de eerste monumenten van de waanzin waar we de komende decennia tegenaan moeten kijken. Raar dat politici van vandaag daar trots op kunnen zijn. Kijk dus verder dan vandaag, zie de vier windmolens in de gemeente Zevenaar dus als een gedenkteken dat de overheid haar grenzen moet gaan inzien.